جاده ی مه گرفته

جاده ای مه گرفته
درختان خوف انگیز
هو هوی سهمگین باد
و صدای جغدی شوم که گاه گاهی همراه با باد مرا می لرزاند
آرام و ترسو پیش می روم
پشت سرم مه
روبرویم مه
مقصدم گمشده در مه
نه چراغی
نه رهنمایی
نه یار و همراهی
گیج و منگ
قدم بر می دارم
ناله هایم در درختان جولان می دهند
از سوراخ تنه هایشان می گزرند
شاخه هایشان را بر هم می زنند
و مانند شبهی سرگردان در زمین و زمان, در مه فرو می روند
کسی به فریادم نمی رسد
کسی اشکهایم را نمی بیند
کسی زجه هایم را پاسخ نمی گوید
مه.مه.مه.مه.همه جا مه
دیوانه وار به هر سو نگاه می کنم
نکند که من دیوانه ام
دیوانه وار می خندم
ولی آخر من که دیوانه نبودم
آشفته می شوم
آری یادم آمد
من از آن روز دیوانه ام که به جاده ی مه گرفته ی عشق تو
پا نهاده ام
و آه هایم دوباره به سراغم می آیند